Moleculen met de algemene formule CnH(2n+2) noemen we alkanen. Een reeks van dit soort moleculen waarbij n steeds één hoger wordt, heet een homologe reeks.

Alkanen kunnen reageren met halogenen, waarbij een waterstofatoom vervangen wordt door een halogeenatoom: "substitutie". Er ontstaat het waterstofhalogenide en een halogeenalkaan. 

Bij kraken van alkanen ontstaan moleculen met een dubbele binding tussen twee koolstofatomen: alkenen (algemene formule CnH2n). 

Alkenen reageren met moleculaire stoffen waarbij de dubbele binding verdwijnt:  "additie" . Er ontstaan nieuwe atoombindingen, de helften van de moleculen waarmee het alkeen gereageerd heeft komen aan de koolstofatomen waar de dubbele binding tussen zat. 

De systematische naamgeving van koolstofverbindingen zoals alkanen en alkenen verloopt volgens een aantal regels. Het deel van het molecuul dat de meeste invloed op de stofeigenschappen van de stof heeft, wordt aan het einde van de naam benoemd. Bij alkanen en alkenen is dat het onvertakte  deel dat de meeste koolstofatomen bevat. In BINAS tabel 66D is terug te vinden hoe de naamgeving van deze stam verloopt. De naam van substituenten komt aan het begin van de naam. Een substituent met alleen koolstofatomen krijgt als uitgang -yl. Een halogeensubstituent krijgt geen uitgang.

Als een koolstofverbinding ook O- of N- atomen bevat, bevat deze een karakteristieke groep. Omdat karakteristieke groepen veel invloed hebben op de stofeigenschappen, geef je dit met een achtervoegsel achter de stamnaam weer. 

Als meerdere karakteristieke groepen of belangrijke structuurelementen zoals ringen of meervoudige bindingen in een molecuul voorkomen, zijn er regels voor de volgorde waarin je deze benoemt, terug te vinden in BINAS tabel 66D.